Mindset op de top van de Kilimanjaro
Vandaag vertel ik je meer over de kracht van mindset. Nee, daarmee bedoel ik niet het positief denken – waarover je veel hoort als het om mindset gaat. Waar ik je in mee wil nemen, is het feit dat je met je geest – door te geloven in bepaalde dingen en ze voor je te zien – veel meer kan dan je daadwerkelijk zou kunnen bedenken. Overigens werkt dit ook de andere kant op. Als jij jezelf vertelt dat je iets niet kunt, ga je dat ook geloven en kan dit zich evengoed manifesteren. Want waar je naar kijkt, daar ga je naar toe. Dat heb ik zelf aan den lijve ondervonden. Hoe dat zit? Laat het me je vertellen aan de hand van een waanzinnige reis die ik maakte met Wim Hof naar de top van de Kilimanjaro. Ga je met me mee?
Luister je liever? Dat kan!
Ongetraind naar de top van de Kilimanjaro, dat is toch onmogelijk?
In 2015 organiseerde Wim Hof, ook bekend als de Ice Man, een bijzondere wereldrecordpoging. Binnen 48 uur zou hij de top van de Kilimanjaro bereiken, samen met een groep ongetrainde mensen. Die bovendien allemaal een korte broek droegen. Hij wilde daarmee aantonen dat je jezelf tegen hoogteziekte kunt beschermen door je mindset te gebruiken, in combinatie met een bepaalde ademtechniek. Normaal zou je drie dagen moeten acclimatiseren, Wim wilde bewijzen dat je de top ook op een andere, snellere manier kon bereiken. En guess what… Ik ging met hem mee! Met succes welteverstaan. Want we bereikten in 33 uur de eerste top van de Kilimanjaro. Een fantastische ervaring waarin ik heb ontzettend veel heb geleerd over mezelf, hoe ik dingen aanvloog en hoe ik mezelf beperkte in mogelijkheden.
“Want… Dat kan ik toch helemaal niet?”
Dit was mijn allereerste gedachte toen mijn partner Demian op een dag thuiskwam met de mededeling: “Ik heb iets leuks bedacht en meteen in gang gezet. We gaan met Wim Hof de Kilimanjaro beklimmen, in korte broek, en binnen 48 uur de top bereiken.” Ik wist op dat moment helemaal niet wie Wim Hof was, terwijl Demian al een tijdje gefascineerd was door hem. Wat ook meespeelde in mijn reactie, is dat ik op in die tijd aan het dealen was met een gegeneraliseerde angststoornis en een depressie. Hierdoor vond ik heel veel dingen eng, lastig, of ronduit k*t. Van de straat op gaan tot sociale situaties… Ik was zelfs bang om over bruggen te lopen. Het was complete chaos in mijn hoofd. Misschien helpt dat je om mijn reactie voor te stellen.
Ik probeerde er onderuit te komen
In die periode was ik juist aan het leren om liever en zachter te zijn voor mezelf en om grenzen te stellen. Ik vond deze wereldrecordpoging wel heel spannend en voelde dat het de ultieme test was. Ik dacht ook dat ik “nee” moest zeggen, juist vanwege het proces waar ik in zat. Demian had al tickets geregeld en ik ben serieus gaan kijken hoe ik er onderuit kon komen. Maar ja… Er zit óók iemand in mij die heel erg houdt van een uitdaging. Dus ergens hinkte ik nog steeds op twee gedachten. Wat was nou liefde en wat was angst? Uiteindelijk probeerde ik de – dacht ik – weg van de zelfliefde en vroeg ik de reisorganisatie om mijn geld terug. Helaas konden ze niet het hele bedrag terugkrijgen, maar ze wilden wel meedenken in een oplossing. Of ik kreeg de helft van het betaalde bedrag terug, of ik kon met met een andere groep mee klimmen in drie dagen, in plaats van 2. Hmmm… What to do, what to do?
Een enorm inzicht
Mijn gedachten gingen alle kanten op. Het zou toch zonde zijn als ik deze kans uit de weg ging. Misschien was het wel een kans die ik moest grijpen. Dan kon ik dat beter met Demian doen, dan in mijn eentje in een groep vreemden. Na lang wikken en wegen besloot ik om de uitdaging aan te gaan en maakte een afspraak met mezelf: ik mocht dit op mijn eigen manier doen. Als het niet zou lukken, mocht ik van mezelf teruggaan naar het kamp of naar beneden.
Dat was al best een ding voor mij. Ik stond mezelf namelijk nooit toe om te falen, of om dingen niet af te maken. Dus met mezelf die afspraak maken dat het oké was om te stoppen als het niet meer ging, was al een behoorlijke uitdaging. En zo had ik meteen de eerste mindshift te pakken. Want door mezelf niet toe te staan te falen en alleen te streven naar perfectie, ging ik onbedoeld potentieel geweldige ervaringen uit de weg. Wauw, wat een inzicht had ik daar al te pakken, zo waardevol!
Vol vertrouwen op weg naar de top
Uiteindelijk kwam het moment dichterbij dat we de Kilimanjaro zouden gaan beklimmen. De aanloop was geweldig. Onder leiding van Wim, die er volledig in geloofde dat dit ging lukken. Het gaf vertrouwen om te zien dat hij erin geloofde en dat hij zeker wist dat dit mogelijk was. We gingen samen iets moois neerzetten en lieten de mensheid zien dat iets wat door velen als onmogelijk werd gezien toch mogelijk was. Stuk voor stuk ‘gewone’ mensen, waren we, die het spannend vonden. En die vol nieuwsgierigheid en vertrouwen de reis aanging om te kijken of ze boven zichzelf uit konden stijgen in zo’n uitdagende situatie.
De eerste dag van de klim
Toen was het zo ver. De klim was aangebroken. De eerste metersop weg naar het eerste kamp waren heel makkelijk. In Tanzania is het warm. Je loopt in de schaduwen van de bomen. Het is groen en mooi. Maar hoe hoger je stijgt, hoe lastiger het wordt. Op zo’n berg heerst de definitie van de overtreffende trap. Na het eerste kamp is er minder begroeiing en komt de zon veel harder binnen. Hoe hoger je komt, hoe kouder het ook wordt. Eenmaal aangekomen bij het tweede kamp viel de avond en was het -1. We liepen zonder handschoenen en met ontbloot bovenlijf. Ik vond dat helemaal niks en voelde me de grootste koukleum ooit. Die avond zat ik drie uur lang met zo’n handenwarm-gelletje in mijn handen pijn te leiden, omdat ik dacht dat mijn vingers eraf vroren.
De dag van de top
Na een nacht vol ademnood (want ja, de hoogte gaat je als je slaapt wel parten spelen!) gingen we de volgende dag weer op pad. Op weg naar het derde kamp. Daar was het plan om het derde kamp voorbij te gaan, door te stoten naar de top en vervolgens terug te gaan naar het kamp om te slapen. Normaal ga je eerst acclimatiseren en de volgende dag naar de top. Wij gingen direct door.
Bij het derde kamp waren al wat mensen die zich niet zo goed voelden. De hoogte-uitdaging ontging ons zeker niet. Het werd moeilijker om te ademen en om te lopen. Dus was onder de bezielde leiding van Wim onze enige focus: elke nieuwe stap. En dan weer een. En weer een. Helemaal tot je op de top bent. Dit was een behoorlijke uitdaging. We bespraken hoe we verder gingen en een aantal mensen besloten om in hun eigen tempo achter de groep aan te gaan.
Ik voelde me goed, dacht ik
Ik voelde me toen nog goed, dus ging mee met de groep. Maar dat sloeg na vetrek uit de derde kamp snel om, want het laatste stuk was echt bizar pittig. Je ziet dan de top al liggen, ook al is hij nog redelijk ver weg. Je kunt er niet in een rechte lijn naartoe lopen, omdat je adem dat niet trekt (he kunt daar te weinig zuurstof voor binnenkrijgen). Je moet dus die hoogtemeters langzaam stijgen. Zo loop je als een soort slingerende slang achter elkaar zigzaggend de berg op, over een grindachtig pad met hele kleine keitjes.
En toen… hoogtevrees!
We liepen in die slinger en ik keek naar beneden, waar ik voor mijn gevoel een enorme diepte zag. Op dat moment werd ik helemaal overvallen door een enorm gevoel van hoogtevrees. Ik was zo bang voor die hoogte. Deze angst kende ik niet, het overviel me echt. Het enige wat ik kon doen is naar voren kijken en blijven focussen op iedere stap die ik zette. Ik werd steeds banger voor het moment dat ik weer naar beneden moest en continu die diepte zou zien.
“Ik kan beter nu terug gaan…”
Omdat ik de groep niet tot last wilde zijn, bedacht ik dat ik beter terug kon gaan. Dan was ik heel tevreden, was ik ver gekomen en kon ik het ‘verlies’ van niet de top bereiken goed accepteren. Wauw, had ik mezelf daar al even flink getransformeerd. Want dit had ik hiervoor nooit kunnen denken. Mijn afspraak met mezelf dat ‘falen’ geen falen was, maar het besluit de klim te maken de ‘win’, was letterlijk ingedaald! Dat was een waanzinnig dankbaar moment en ik vierde diep van binnen een klein feestje en was echt ontzettend trots op mezelf.
Misschien was ik een beetje high van deze overwinning op mezelf. Of het was Demian die zich ermee ging bemoeien. Want ineens wist hij me weer te motiveren. “Jij kunt dit, we doen dit samen, we slaan ons hier samen doorheen.” Een gids nam mijn tas over en beloofde me dat ik veilig boven kwam. “Oké, jij zorgt dat ik veilig boven kom, maar zorg je dan ook dat ik veilig beneden kom?” vroeg ik hem. Dat beloofde hij en ik gaf hem mijn vertrouwen. Ik liet de angst van het naar beneden even voor wat het was en legde de laatste 600 meter af. Het was echt een worsteling, zo zwaar. Om vervolgens tóch de top te bereiken en volledig in extase te geraken. Het was waanzinnig, zo’n ontlading!
Op mijn top
Nu heeft de Kilimanjaro meerdere toppen en de top waar wij waren is iets lager dan de hoogste top, die nog eens drie uur verder lopen is. Wij kwamen al vrij laat op de dag aan op de top en het werd al een beetje donker. We namen de tijd om met elkaar te vieren dat we daar waren aangekomen. Tot mijn (en ieders) grote verrassing vroeg Demian me daar zelfs ten huwelijk! Daarna vroeg Wim: “wie wil er mee naar die allerhoogste top, dan kunnen we nu nog gaan.” Ik wist meteen dat ik terug wilde naar beneden. Ik had gedaan wat ik kon en meer bereikt dan ik überhaupt wilde. Ik was een héél tevreden mens.
Verder door?
Na wat overleg waren er een aantal mannen die door wilde. Maar het duurde allemaal wat langer dan gehoopt en uiteindelijk realiseerde Wim zich dat de gang naar de hoogste top toch niet zo verstandig was. Dan zouden ze in het pikkedonker terug moeten lopen. Gidsen raadden het ook af, ook omdat er hyena’s rond zouden lopen, wat gevaarlijk was. Uiteindelijk gingen we dus met zijn allen terug naar beneden. Tot grote teleurstellingen van de deelnemers die nog door hadden willen gaan.
Weer naar beneden. Mét hoogtevrees…
Toen was het moment waar ik zo voor had gevreesd daar: terug naar beneden. Ik klampte me vast aan de gids die had beloofd om me veilig naar beneden te brengen. Op het pad waarover we omhoog waren geklommen deed de gids iets wat ik niet verwachtte: Hij liep in één rechte lijn met enorme stappen naar beneden. Op de stevige bergschoenen die we droegen kon dat heel goed. Ik dacht: dit is veel makkelijker dan ik had verwacht! En zo gingen we retesnel naar beneden. Ik ging als een speer, de gids riep zelfs: “Je gaat te snel, rustig aan!” Ik keek om en zag dat de groep nog een heel stuk achter ons voorzichtig aan het dalen was.
Of toch niet…?
Het was echt een bizarre gewaarwording. Want mijn hoogtevrees was ineens helemaal verdwenen. Ik keek de diepte in en realiseerde me: het is super makkelijk en onwijs leuk, dit kan ik gewoon. We gingen door naar beneden en hielden de vaart erin. De gids vroeg me of het oké was om alleen verder af te dalen, omdat hij snel terug naar het kamp moest. Ik vond het prima. Wauw! Dat had ik op de heenweg nooit kunnen bedenken!
Eenmaal bij het kamp leek het een eeuwigheid te duren voor de rest van de groep aankwam. Ze arriveerden zeker drie kwartier na mij. Er waren een aantal mensen die onderweg naar beneden last van hoogteziekte kregen. Ze moesten overgeven, waren duizelig, gedesoriënteerd en sommigen waren zelfs gevallen. Dat vond ik echt een gekke gewaarwording. Zeker omdat een aantal van hen juist door had willen gaan naar de hoogste top.
Moraal van het verhaal: jíj bepaalt waar je top ligt
Ik realiseerde me het verschil tussen hen en mijzelf: mijn figuurlijke top lag bij het derde kamp. Daar wilde ik veilig terugkeren en daar lag mijn focus. Anderen hadden hun focus op de top van de berg, maar hadden daarbij niet gedacht aan de afdaling, die een flinke uitdaging was. Toen we later terug waren in het hotel, ben ik dat proces gaan overdenken. Toen realiseerde ik me dat mijn mindset zat op het veilig terugkomen beneden, waardoor het me zo goed lukte.
Een buitengewoon inzicht als bevestiging en belemmering
Dit was zo’n buitengewoon inzicht, dat als enorme bevestiging maar ook als belemmering kan gelden. Als je gelooft dat je iets niet kan of dat je hoogtevrees hebt, dan is die situatie er ook. Dan heb je het zwaar, dan is die situatie er, dan lukt het niet. Maar als je iets 100% wilt en je voelt het tot in je tenen, dan gaat dat ook gebeuren. Dat is voor mij de kracht van mindset. Iedereen heeft het over mindset als positief denken en mogelijkheden zien, en dat is ook zeker zo. Maar het is écht mindblowing dat je door ergens in te geloven of 100% voor te willen gaan, de meest ongelooflijke dingen kunt bereiken.
Waar je naar kijkt, daar ga je naartoe
Precies dat wilde Wim aantonen met deze trip. In 33 uur bereikten de top. Mensen hielden dat niet voor mogelijk, zeker niet met een ongetrainde groep. Mijn diepere inzicht lag nog verder dan dat. We kunnen onze mind zetten op het bereiken van de top, maar ook op de top én veilig terugkomen beneden. Dat wordt de hele reis makkelijker. Want waar je naar kijkt, dat ga je naar toe.
Hoe zit bij voor jou?
Zo zie je dat wij mensen tot veel meer in staat zijn dan we zelf denken. Stimuleer jezelf om dit te gaan ontdekken en te gaan geloven voor jezelf. Dan worden zo veel mooie dingen mogelijk. Dit trainen we overigens ook in de Ice Queen Sessies, waarin je leert wat de kracht van mindset voor jou kan doen. Door middel van visualisatie ga je merken dat het makkelijker wordt om het daadwerkelijk te gaan doen. En dat principe kun je toepassen op veel vlakken in je leven.
Ik hoop dat je mooie inzichten uit mijn verhaal haalt en het je stimuleert om prachtige dingen te bereiken. Wil je er iets over delen? Stuur me een berichtje!