14 Was ik, toen plots mijn moeder overleed en ik noodgedwongen moest gaan wonen in een gezin waar ik me op dat moment niet echt thuis voelde. Mijn verdriet niet kon uiten. Mezelf niet durfde zijn.
Nachten lag ik wakker, zo geschrokken was ik dat de dood zo plots was verschenen. Misschien ook wel mij zou meenemen? Ondertussen sprak ik mezelf toe: “Niet laten zien dat je verdriet hebt. Je moet sterk zijn. Aan zwakkelingen heeft niemand wat.” Zo kropte ik bergen tranen en angst op. Diep in mijn systeem.
Laagjes afpellen
Het heeft me nogal wat jaren gekost, om de opgekropte verdriet en angst eindelijk een weg naar buiten te laten vinden. Een depressie en angststoornis. Veel therapie, coaching en healing sessies. Het was zwaar. Maar gelukkig zijn de meeste laagjes hierin nu wel afgepeld. Al is het misschien nooit helemaal klaar.
Afgelopen week kwam ik nog zo’n vastgezette emotie tegen. Eentje die weg mag, na lange tijd bij me te zijn geweest. Ik vertelde hierover in mijn Insta Stories en ontving heel veel bemoedigende DM’s. Over dat ik moedig was mezelf zo kwetsbaar te tonen. Dapper. Ook inspirerend.
Helende cadeautjes
Grappig, vind ik dat. Want voor mij is heling inmiddels de normaalste zaak van de wereld. Lekker opruimen wat me niet meer dient. Het omarmen in liefde, om vervolgens te laten gaan. Ik hou ervan, en ik vind dat dan ook allerminst verdrietig.
Het zijn kleine cadeautjes die ik mezelf geef. Cadeautjes die ervoor hebben gezorgd, dat ik hetzelfde steeds meer ook aan anderen kan geven. En dat is mooi. Want ik ben zeker niet de enige die met opgekropte emoties rondloopt.
Wat ik hiermee zeggen wil: laat jezelf gaan als je voelt dat een emotie zijn weg moet vinden. Bekijk het voor wat het is (mijn losse definitie: energie in beweging met een verhaal), omarm het in liefde (met compassie naar jezelf) en laat het dan los.
En voel je dat je iets te helen hebt, sta jezelf dan toe dit te doen. De wereld heeft niets aan mensen die doen alsof problemen niet bestaan. De wereld heeft wel iets aan mensen die problemen oplossen. Dat hoeven we overigens niet alleen te doen. Samen komen we zoveel verder. Uiteindelijk is dat waar alle kracht zit.
