De afgelopen maanden waren voor mij een tijd van naar binnen keren. Mezelf opnieuw uitvinden. Als mens, als vrouw en als kersverse moeder. Niet gek misschien, gezien de tijd waar we in leven. Een tijd die heel wat in mensen losmaakt. En zo ook in mij een mij zeer kostbaar proces van transformatie en bovenal HERINNERING in gang heeft gezet.
Deze herinnering kwam langzaam maar zeker steeds meer naar boven en steeds levendiger terug. Waar dit ooit een herinnering was die te pijnlijk was om te onthouden en ik dus was vergeten, kan ik er nu mijn kracht uit halen. Is hij helpend. Dit heb ik geheel te danken innerlijk werk. Ik was iets vergeten, omdat het te onveilig voor me was om te herinneren. Nu voelt het niet meer onveilig, waardoor ik weer toegang heb tot die herinnering. En dat is mega waardevol voor mij. Hopelijk ook voor jou trouwens. Want precies dat is de reden waarom ik heb besloten dit persoonlijke en ietwat kwetsbare verhaal te delen.
Dit is het transcript van een aflevering van mijn podcast. Wil je dit verhaal liever beluisteren? Check dan de aflevering hieronder!
Een lang verloren herinnering
In mijn herinnering zie ik mezelf als klein meisje. Vol goede moed en een hart vol liefde en nieuwsgierigheid zet ik mijn voeten op de aarde om me voort te bewegen in de wereld. Maar al gauw kom ik er achter dat ik niks begreep van alles wat ik hier op aarde zag.
Ik ervaarde ineens dat er zoiets bestond als donkerte. En dat ik mensen om me heen had die zichzelf en elkaar pijn deden. Die verdriet hadden of enorm boos waren en die het moeilijk hadden in het leven. Ook zag ik machtsverhoudingen en hebzucht, dingen voor jezelf willen houden en niet willen delen. Dingen die voor mij niet voelde als liefde. Die averechts voelde als wat ik in mijn hart droeg.
Dit alles maakte me hevig verward. Zeker ook omdat ik die emoties van anderen voelde ik zonder te beseffen dat ze van een ander wáren. Waardoor het als een soort bak van emoties over mij heen kwam. Terwijl het iets was wat ik niet hoefde te dragen.
Ik begreep niets van de de wereld die ik zag
Ook voelde ik heel sterk dat mensen het ene ding dachten en het andere ding zeiden. Dat mensen maskers droegen. Een andere identiteit omhoog houden dan er diep vanbinnen in ze huiste. Dat er zoiets bestond als polariteit, links en rechts, goed en fout. Vooral fout. En dat het de bedoeling was dat je overal een mening over had en dat het de bedoeling was dat die in een van die polariteiten moest vallen. Als je niet links was, dan moest je wel rechts zijn.
Het kleine meisje in mij begreep daar niks van. Ik ging de wereld als heel eng en bedreigend ging ervaren. Want ik wat ik zag, kon ik ergens niet helemaal mee. Zo begon ik tegen mezelf te zeggen dat ik wel heel dom moest zijn, als ik niet mee kon in die uitersten in discussies. Waarom zou het niet allebei kunnen zijn?
In mijn omgeving had ik niemand die er op die manier naar keek. en dat maakte dat ik tegen mezelf ging zeggen: “Je zal wel superdom zijn en als je hier voor uit blijft komen dan gaan mensen echt zeggen dat je gek bent.” Dit werd nog even aangezet door een behoorlijk spirituele connectie die ik voelde (die ik me nog niet helemaal herinner, maar die nu ook steeds meer terugkomt). Daar durfde ik al helemaal niet voor uit te komen. Want dan zouden de poppen helemaal aan het dansen zijn.
Bovendien wilde ik al die zware dingen die ik voelde van andere mensen, niet meer voelen. Daarom vertelde ik mijzelf om te stoppen met voelen. Immers, dat doet alleen maar pijn. Dacht ik. Zo sloot ik stukje bij beetje mijn hart, tot ik zelf verviel in het donker en steeds meer verwijderd raakte van mijn ware kern.
Laagjes afpellen tot mijn eigen kern
De afgelopen jaren heb ik heel veel gedaan om donkere laagjes in mezelf af te pellen om weer bij mijn eigen kern van liefde en licht te komen. Waarvan ik overtuigd ben dat wij die diep vanbinnen allemaal hebben, maar door de ervaringen in ons leven, de jaren en generaties en zelfs - als je daarin durft te geloven- door vorige levens er niet meer bij kunnen.
Bij de één zal dat verder weg lijken dan de ander. Ikzelf was er ver weg van. Dit was ook de reden dat ik in 2015 in een (volgens de labels) depressie, angststoornis en identiteitscrisis ben beland. Het is de reden waardoor ik het gevoel had dat ik geen idee meer had wie ik was en wat ik wilde in het leven.
Ik had een hoofd vol donkere wolken die maar niet weg wilden. Ik probeerde er alles aan om daar vanaf te komen, maar leek in eerste instantie niet te lukken. Inmiddels ben ik daar al zeker drie jaar uit. Maar ik kan pas nu zo helder kijken naar waarom ik daar toen zo diep in zat. En hoe het kwam dat ik zo van mijn eigen kern verwijderd ben geraakt. En dat het ook de bedoeling was, omdat het een nut diende dat dit gebeurde.
“Ik heb iets te brengen”
Want wat ik ook weer herinner is dat ik als klein meisje (7 jaar) wist dat ik iets te brengen had hier op aarde. Ik wist dat ik (zoals iedereen dat eigenlijk heeft) iets te brengen had. Ik wist ook wat mijn missie was. Ik voelde het. Ook wist ik dat het nog heel lang zou duren voordat ik dat kon en mocht gaan doen. En op een energetisch (onderbewuste) zielslaag wist ik: ja, dit is iets wat niet anders kan. Want ik kan mijn missie niet voltooien zonder levenservaring. Het is belangrijk dat ik eerst levenservaring op doe, zodat ik mijn boodschap kan brengen.
Waar bleef mijn doel?
Diep vanbinnen wist ik het dus allemaal. Maar op een aardse laag kon ik dat absoluut niet accepteren. Dit heeft me de nodige frustratie en boosheid opgeleverd. Het kon niet zo zijn dat ik 30 jaar lang zonder doel door het leven zou gaan en moest iets vinden waardoor ik mijn nut hier op aarde toen al kon dienen. Een behoorlijke last voor een 7-jarige. Tijdens studie en werk gaf ik mezelf altijd een doel dat groots en meeslepend was, waarmee ik een verschil mee kon maken. Maar ik kon het nog niet op die manier waarop ik het voelde. En zo ervaarde ik - zoals ik al zei - bakken frustratie.
Waardevolle lessen door een totaal andere weg
Toch was het ook een hele mooie tijd. Zeker nu ik zie dat ik enorme waardevolle vaardigheden en lessen heb opgedaan, doordat ik van alles heb geprobeerd. Van interieurontwerp tot marketing, van werken voor goede doelen tot content schrijven. Maar iets steekte. Wat ik wilde mensen helpen en de aarde helpen. Liefst op een zo tastbare manier mogelijk en niet via allerhande systemen.
Pas in de afgelopen jaren ben ik meer met mensen gaan werken op een manier waarop het veel beter bij me past. Waarin ik mensen kan gidsen, hun eigen kracht weer laten ervaren, hun eigen kern weer kan laten vinden. Eerst aan de hand van mijn Ice Queen sessies en later heb ik daar coachingsprogramma’s en trajecten aan toegevoegd.
Steeds een laag dieper
Afgelopen jaar ben ik een laagje dieper gegaan. Ik voel dat de tijd die ik moest wachten, tot een eind is gekomen. Dat ik klaar ben om veel meer van de lessen te gaan delen die ik heb opgedaan. Waarvan ik voel dat er een soort verdiepende laag gekomen is. Ook omdat ik weer in contact ben gekomen met vaardigheden die ik heb die ik niet per se in dit leven heb geleerd, maar die ik me herinner over verschillende lagen heen.
Intuïtieve lagen. Een bepaalde connectie met de onzichtbare wereld om ons heen. Het kunnen invoelen in fysieke en emotionele lichamen van anderen en dat ook kunnen gebruiken om lager trillingen te helpen transmuteren en anderen weer terug te begeleiden naar de connectie met en de antwoorden in zichzelf. Dat zijn dingen die ik misschien altijd al heb gekund, maar niet begreep. De afgelopen jaren steeds ben ik ze beter gaan begrijpen en steeds meer eigen gaan maken.
En toen viel het kwartje
Ik deed een healing bij iemand anders toen het kwartje bij me viel. Die healing zat op een gefrustreerd kindstuk van mezelf, waarin ik heel boos aan het bonken en stampen was. Met mijn voeten op de vloer. Ik was zó gefrustreerd, omdat ik wilde doen waarvoor ik hier op aarde ben. De cirkel was rond toen ik tegen haar zei dat ik toen ik 7 jaar was 30 jaar moest wachten totdat ik dit mocht gaan doen. En dat is nu.
Het was zo’n verademing, om te voelen dat ik dat oude stuk van die frustratie en het niet verder kunnen in de stappen die ik van binnen wil en mag zetten, mag loslaten. Dat ik dat nu echt mag gaan doen. En ik ben er nu ook echt klaar voor. En dat is amazing. Ik ben daar heel dankbaar voor geweest.
Er is ruimte voor iedereen
Vanuit daar was het nog wel een heel proces om in te landen. Wat ook nodig is, want energie kan heel snel reizen, maar het fysieke lichaam is veel ‘denser’, veel compacter. Daardoor gaat het veel trager. Ik voelde dat wat ik op energetisch niveau begreep, nog moest landen in mijn lichaam. En dat heb ik de afgelopen maanden langzaam laten ontvouwen.
Ik ben bezig geweest met invoelen. Hoe het werk wat ik met mensen mag doen eruit mag zien en hoe ik nog meer in mezelf mag landen. Mijn kwaliteiten, gaven en kern. En ben ik gaan inzien dat het zo logisch is dat ik mijn eigen kern compleet moest kwijtraken en weer moest terugvinden om anderen weer naar hun kern te kunnen begeleiden.
Ook is dit de enige manier waarop ik kan begrijpen en empathie kan voelen voor alle processen waar anderen doorheen gaan. Dat laatste is iets heel belangrijks in het werk dat ik doe. Dat er ruimte is voor iedereen en dat ik mensen volledig kan zien voor wie zij zijn, op elk moment in hun leven, op elk moment in hun levensloop. in hun proces. En dat ik daar begrip voor kan hebben en respect voor kan tonen.
We kunnen elkaar vinden
Ik vind het fascinerend dat dit nu juist is wat ik mij herinner, terwijl we in een wereld zitten waar op dit moment zoveel donkerte omhoog komt. Zoveel dualiteit. Zoveel polariteit waarin er behoorlijke discussies zijn over wat nou liefde is (hierover snel meer!). En wat nou wederzijds respect is. En of de gelijkwaardigheid die wij mensen hebben überhaupt bestaat en of we die kunnen voelen voor elkaar. Dat wordt uitvergroot.
Ja, ik voel dat we elkaar weer kunnen vinden. Als we open kunnen blijven kijken naar de ander, als we eerlijk kunnen blijven zijn naar onszelf. Als we eerlijk kunnen zijn over onze eigen angsten en frustraties, lastige processen, pijnstukken, verlangens, hoop, vertrouwen, en wat we onszelf en elkaar gunnen..
Samen een ripple effect creëren
Dit is iets waarvan ik voel dat ik daar op mijn manier mijn steentje aan mag bijdragen en dat het niet voor niets is dat ik me dat nu op dit moment weer aan het herinneren ben. Ik wil heel veel mensen helpen om door de pijnstukken in zichzelf heen te gaan om de laagjes af te pellen en weer terecht te komen bij die geweldig mooie kern die wij allemaal hebben.
Dat ik weet dat als ik daarmee de harten van anderen aanraak en zij hun eigen hart vinden daarin, en vanuit dat eigen hart handelen, dat zij vanuit daar ook weer andere mensen op een positieve manier aanraken en dat we een ripple effect creëren en dat de hele wereld uiteindelijk geheeld wordt.
Ik durfde mijn spirituele kant niet te laten zien
Ik had nooit gedacht dat ik het zou aandurven om te praten over processen waar ik zelf in heb gezeten die ergens ook zo ongrijpbaar zijn. Die heel zweverig kunnen aandoen. Zeker als je niet bekend bent met deze materie. Ik heb het heel spannend gevonden om dit te gaan delen. Heel eng om dit uit te gaan spreken. Om deze kant, deze hele spirituele kant van mezelf te laten zien.
Ook al praat ik al al 3 jaar over spiritualiteit, ik heb nog nooit op zo’n diepe laag begrepen wat spiritualiteit echt is. En ben gaan voelen in elke vezel in mijn lichaam, hoe verbonden wij zijn met energie, elkaar, de aarde, de natuur, het universum. Ik kan daar nu steeds meer mee communiceren maar was heel bang om dit uit te spreken, omdat ik dacht dat mensen me naar een gesticht af zouden gaan voeren als ik dat zou gaan doen. En misschien ook wel het gevoel dat het me duur zou komen te staan.
De tijd om te zwijgen is voorbij
Ik voel dat ik hierover niet langer kan zwijgen en dat het een heel belangrijk onderdeel is van wie ik ben. Maar ook van wat wij als mens zijn. Ik gun het ook iedereen om dat te kunnen voelen en ervaren. Omdat ik me nooit completer heb gevoeld dan nu. En dat is ook waarom ik hier hardop over wil spreken. Want wat ik mezelf gun, dat gun ik een ander ook. Misschien nog wel meer.
Ik weet ook dat daar dit hardop uit te spreken ik ook andere mensen kan aanraken die misschien hetzelfde voelen, maar daar ook bang voor zijn. Het spannend vinden om dat te gaan delen. En dat juist doordat wij gaan delen over onze eigen processen, we daarmee ook weer andere harten kunnen raken en het vertrouwen gaan geven om bepaalde stukken in zichzelf te laten zien. Er te mogen laten zijn. Te kunnen helen, te kunnen omarmen, los te kunnen laten, door te kunnen geven, vanuit liefde.
Laten we in gesprek gaan met elkaar
Hopelijk kan je voelen en ontvangen, dat dit uit een warm hart komt. Als je zin hebt om hierover met mij in gesprek te gaan, laat dan een reactie onder dit bericht achter, stuur me een mailtje of een DM op Instagram.
Juist nu is het gesprek het allerbelangrijkst waar we ons voor openstellen. Het gaat niet over “wat Verie zegt is waar of onzin”. Dat het niet gaat over jij hebt gelijk en ik niet. Niet over dit is waarheid, dat niet. Maar dat we juist nu onze waarheid mogen vinden, onze eigen herinneringen mogen ophalen. Ons innerlijk wezen mogen omarmen.
Dat we daarop mogen vertrouwen. En dat dat niet betekent dat wat voor jou geldt, ook de waarheid van een ander moet zijn. Maar dat juist door hier open in te staan, vanuit je eigen zijn, met respect voor de mening en houding van een ander dat we daarin elkaar ook weer kunnen terug vinden. Doordat we elkaar kunnen terugvinden ook steeds weer op een diepere laag onszelf weer terug kunnen vinden.
Liefs,
Verie
P.S. Bevalt deze podcast je? Ik vind het super leuk als je een review voor me achterlaat op itunes!
